Tu autem, si tibi illa probabantur, cur non propriis verbis ea tenebas?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Duo Reges: constructio interrete. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Beatus sibi videtur esse moriens. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt.

Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers?
Iam enim adesse poterit.
Quid loquor de nobis, qui ad laudem et ad decus nati, suscepti, instituti sumus?
Verum esto;

Sed fortuna fortis;: Igitur ne dolorem quidem.
Cur iustitia laudatur?: Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem.
Sed haec omittamus;: Hanc se tuus Epicurus omnino ignorare dicit quam aut qualem esse velint qui honestate summum bonum metiantur.
Id mihi magnum videtur.: Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus;

Si ista mala sunt, in quae potest incidere sapiens,
sapientem esse non esse ad beate vivendum satis.

Restat locus huic disputationi vel maxime necessarius de
amicitia, quam, si voluptas summum sit bonum, affirmatis
nullam omnino fore.

Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Sed fac ista esse non inportuna; Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur.

Omnium enim rerum principia parva sunt, sed suis progressionibus usa augentur nec sine causa;

Animi enim quoque dolores percipiet omnibus partibus maiores quam corporis. Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Aufidio, praetorio, erudito homine, oculis capto, saepe audiebam, cum se lucis magis quam utilitatis desiderio moveri diceret. Laboro autem non sine causa; Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius.

Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur.
Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P.
Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis.
Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur.