Maximus dolor, inquit, brevis est.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Duo Reges: constructio interrete. Nunc de hominis summo bono quaeritur; Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti. De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Simus igitur contenti his.

An nisi populari fama?: Venit ad extremum;
Quo modo?: Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii.
Restatis igitur vos;: Sit ista in Graecorum levitate perversitas, qui maledictis insectantur eos, a quibus de veritate dissentiunt.
Recte dicis;: Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt.

Sit, inquam, tam facilis, quam vultis, comparatio voluptatis, quid de dolore dicemus?

Cum autem venissemus in Academiae non sine causa nobilitata spatia, solitudo erat ea, quam volueramus. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Odium autem et invidiam facile vitabis. Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Que Manilium, ab iisque M. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum.

Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres.

Eam stabilem appellas. Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Itaque sensibus rationem adiunxit et ratione effecta sensus non reliquit. Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe; Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus.

Restat locus huic disputationi vel maxime necessarius de
amicitia, quam, si voluptas summum sit bonum, affirmatis
nullam omnino fore.

Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus.

Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego;
Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius.
Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant.
Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia.
Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius.
Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae.

Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat;
Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim.