Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Sed residamus, inquit, si placet. Duo Reges: constructio interrete. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Ex quo illud efficitur, qui bene cenent omnis libenter cenare, qui libenter, non continuo bene.

Atqui, inquam, Cato, si istud optinueris, traducas me ad te totum licebit.
Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret.
Illi enim inter se dissentiunt.
Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere.

Bork: Etsi qui potest intellegi aut cogitari esse aliquod animal, quod se oderit?
Bork: Bonum incolumis acies: misera caecitas.

Cum efficere non possit ut cuiquam, qui ipse sibi notus sit, hoc est qui suam naturam sensumque perspexerit, vacuitas doloris et voluptas idem esse videatur.

Quo modo igitur evenit, ut hominis natura sola esset, quae
hominem relinqueret, quali oblivisceretur corporis, quae
summum bonum non in toto homine, sed in parte hominis
poneret?

Quaeque de virtutibus dicta sunt, quem ad modum eae semper
voluptatibus inhaererent, eadem de amicitia dicenda sunt.

In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum;
Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt.
Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit.
Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur.
Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba.
Disserendi artem nullam habuit.

Rapior illuc, revocat autem Antiochus, nec est praeterea, quem audiamus.

Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Materiam vero rerum et copiam apud hos exilem, apud illos uberrimam reperiemus. Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit? Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem;

Ipse Epicurus fortasse redderet, ut [redacted]tus Peducaeus, [redacted].

Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Tu autem inter haec tantam multitudinem hominum interiectam non vides nec laetantium nec dolentium?