Suo genere perveniant ad extremum;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer. Pungunt quasi aculeis interrogatiunculis angustis, quibus etiam qui assentiuntur nihil commutantur animo et idem abeunt, qui venerant. Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Duo Reges: constructio interrete. Sed potestne rerum maior esse dissensio? Quis istud, quaeso, nesciebat? Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate.

Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto.
Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum;
Nobis aliter videtur, recte secusne, postea;
Nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere destiterit, non erit;
An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia?

Quonam, inquit, modo?: Quid ergo dubitamus, quin, si non dolere voluptas sit summa, non esse in voluptate dolor sit maximus?
Bork: Quod praeceptum quia maius erat, quam ut ab homine videretur, idcirco assignatum est deo.
Recte dicis;: Experiamur igitur, inquit, etsi habet haec Stoicorum ratio difficilius quiddam et obscurius.
Efficiens dici potest.: Hoc sic expositum dissimile est superiori.
Ut pulsi recurrant?: Hoc non est positum in nostra actione.
Reguli reiciendam;: At quanta conantur! Mundum hunc omnem oppidum esse nostrum! Incendi igitur eos, qui audiunt, vides.

Quanta autem ab illis varietas argumentorum ratione
concludentium eorumque cum captiosis interrogationibus
dissimilitudo! Quid, quod plurimis locis quasi denuntiant,
ut neque sensuum fidem sine ratione nec rationis sensibus
exquiramus?

Theophrastum tamen adhibeamus ad pleraque, dum modo plus in
virtute teneamus, quam ille tenuit, firmitatis et roboris.

Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur.

Sullae consulatum? Itaque vides, quo modo loquantur, nova verba fingunt, deserunt usitata. Itaque a sapientia praecipitur se ipsam, si usus sit, sapiens ut relinquat. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Ita redarguitur ipse a sese, convincunturque scripta eius probitate ipsius ac moribus. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus; Quare obscurentur etiam haec, quae secundum naturam esse dicimus, in vita beata;

Et quidem saepe quaerimus verbum Latinum par Graeco et quod idem valeat;
In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret.
Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet;
Quid est igitur, cur ita semper deum appellet Epicurus beatum et aeternum?

Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Restinguet citius, si ardentem acceperit. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Iam contemni non poteris. Ea possunt paria non esse. Sed haec nihil sane ad rem; Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur;

Octavium, Marci filium, familiarem meum, confici vidi, nec vero semel nec ad breve tempus, sed et saepe et plane diu.