Sin aliud quid voles, postea.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Contineo me ab exemplis. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Vadem te ad mortem tyranno dabis pro amico, ut Pythagoreus ille Siculo fecit tyranno? Nam, ut paulo ante docui, augendae voluptatis finis est doloris omnis amotio. Quae rursus dum sibi evelli ex ordine nolunt, horridiores evadunt, asperiores, duriores et oratione et moribus. Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia. Duo Reges: constructio interrete. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt.

Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem.

Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Sin autem est in ea, quod quidam volunt, nihil impedit hanc nostram comprehensionem summi boni. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Addidisti ad extremum etiam indoctum fuisse. Itaque sensibus rationem adiunxit et ratione effecta sensus non reliquit. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret.

Certe non potest.: Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur?
Bork: Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri.
Bork: Quare attende, quaeso.
Quid vero?: Graccho, eius fere, aequalí?
Deprehensus omnem poenam contemnet.: Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo;
Bork: Quo invento omnis ab eo quasi capite de summo bono et malo disputatio ducitur.
Quo tandem modo?: Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio.

Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam.
Somnum denique nobis, nisi requietem corporibus et is medicinam quandam laboris afferret, contra naturam putaremus datum;
Quia, si mala sunt, is, qui erit in iis, beatus non erit.
Quod quidem iam fit etiam in Academia.

Videsne quam sit magna dissensio?
In schola desinis.

Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Numquam facies. Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Quis Aristidem non mortuum diligit? Ita fit ut, quanta differentia est in principiis naturalibus, tanta sit in finibus bonorum malorumque dissimilitudo.

Pompeius in foedere Numantino infitiando fuit, nec vero
omnia timente, sed primum qui animi conscientiam non curet,
quam scilicet comprimere nihil est negotii.

Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia.